تاریخچه و تکامل جنگ الکترونیک
ریشه‌های جنگ الکترونیک به جنگ‌های جهانی اول و دوم بازمی‌گردد که در آن از روش‌های ابتدایی اختلال رادار و شنود سیگنال استفاده می‌شد. اما دوران جنگ سرد نقطه عطفی در توسعه قابلیت‌های EW بود، زیرا ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی به شدت روی فناوری‌های پیشرفته برای مقابله با سیستم‌های نظامی یکدیگر سرمایه‌گذاری کردند.
نقش حیاتی EW در جنگ‌های مدرن
با گسترش سریع فناوری‌های دیجیتال و افزایش وابستگی به سیستم‌های شبکه‌ای، اهمیت جنگ الکترونیک بیشتر شده است. درگیری‌های مدرن اغلب به توانایی تسلط بر طیف الکترومغناطیسی وابسته‌اند. برای مثال، اختلال در سامانه‌های ارتباطی دشمن می‌تواند قابلیت‌های فرماندهی و کنترل آنها را مختل کند، در حالی که حفاظت از سامانه‌های خودی استمرار عملیات را تضمین می‌کند.
ابزار‌هایی برای تسلط بر طیف الکترومغناطیسی
فناوری‌های حمله الکترونیکی (EA)
حمله الکترونیکی شامل عملیات تهاجمی برای اختلال یا نابودی سیستم‌های الکترونیکی دشمن است. فناوری‌های اصلی این حوزه عبارت‌اند از:
۱. سیستم‌های پارازیت:
این دستگاه‌ها سیگنال‌های الکترومغناطیسی منتشر می‌کنند تا در رادار، ارتباطات یا سیستم‌های ناوبری دشمن اختلال ایجاد کنند. به‌عنوان مثال، پارازیت رادار می‌تواند سیستم‌های پدافند هوایی دشمن را کور کند و مانع از شناسایی و ردیابی هواپیما‌های ورودی شود.
نمونه: سیستم پارازیت تاکتیکی AN/ALQ-۹۹، مورد استفاده در هواپیمای EA-۱۸G Growler نیروی دریایی ایالات متحده، قادر است رادار و سیستم‌های ارتباطی دشمن را مختل کند و از نیرو‌های خودی در مأموریت‌ها محافظت کند.
- ۰۳/۱۰/۱۸